Het meeste houd ik van verhalen die beginnen
met de moord of wie onverwacht is vertrokken.
Een brief wordt met trillende handen gelezen,
spreekt alvast van een ander, geeft het antwoord
voor de vraag. Het motief is een combinatie
van factoren: wanhoop/liefde/overspel.
Het heeft meer gewicht dan de lucht in onze
kamer. Hoe hij ademt. Meer nog wil ik weten:
hoeveel nachten moet hij zo blijven liggen
om een afdruk achter te laten die ik niet
meer uit kan wissen. Na zijn verschuiven
leg ik alle delen op hun plaats.
Boven alles wens ik nu een verhaal dat eindigt
met een aankomst en een ochtend. Soms een man
die belooft je nooit te zullen schrijven,
enkel de vorm van zijn gezicht hier neerlegt,
deze langzaam in een kussen slaapt.
(Uit de oude doos: Op Ruwe Planken juni 2010)
